یافا روزگاری قلب تپنده اقتصاد فلسطین بود.
شهر بندری با بازارهای پررونق مدارس مساجد و سینماها بود.
اما پس از اشغال ۱۹۴۸ همه‌چیز تغییر کرد.
صهیونیستها با پروژه نوسازی شهری زیرساختهای فلسطینی را مصادره و شهر را برای مهاجران یهودی بازتعریف کردند.
فلسطینیها به حاشیه رانده شدند و گرفتار فقر و مهاجرت اجباری شدند.
امروز همان سناریو در غزه تکرار می‌شود.
این بار نه با ساخت‌وساز بلکه با تخریب سیستماتیک.
زیرساختها نابود می‌شوند و وعده بازسازی تنها در صورت پذیرش شروط رژیم اشغالگر مطرح می‌شود.
در یافا بازسازی به ابزار سلطه تبدیل شد.
در غزه هم توت‌فرنگی‌ها پشت دیوارهای محاصره قربانی همان منطق‌اند.
پروژه استعمار هنوز زنده است فقط رنگ عوض کرده.
نه فقط با تفنگ که با اقتصاد.