فیلم پیرپسر به کارگردانی اکتای براهنی در حالی که از لحاظ بصری و ساختار سینمایی اثری قابل توجه است با این انتقاد روبرو شده که در تلاش برای نقد تباهی و زشتی خود به ابزاری برای بازتولید همان تباهی تبدیل میشود.
براهنی در این فیلم به شکلی بی‌پرده و عریان صحنه‌های خشونت انحراف تحقیر و فروپاشی اخلاقی را به تصویر می‌کشد. با این حال منتقدان معتقدند که فیلم فاقد فاصلهگذاری مناسب و دعوت به تأمل است و با تأکید بیش از حد بر جزئیات مخاطب را به جای ایجاد حس انزجار به تماشای مکرر این پلشتی‌ها عادت میدهد.
در ظاهر فیلم علیه زشتی‌ها و پلیدی‌هاست اما در عمل مرز بین هشدار و لذت بردن از تماشای خشونت محو میشود. این امر باعث میشود که تماشاگر به جای درک عمیق موضوع دچار بی‌حسی اخلاقی شود.
نکته قابل توجه دیگر عدم توانمندی و اثرگذاری شخصیت مثبت فیلم (علی) در برابر شخصیت‌های منفی است که به شکلی کامل و پررنگ به تصویر کشیده شده‌اند.
پیرپسر نمونه‌ای از فیلم‌هایی است که برای اصلاح یک نقص کوچک آسیبی بزرگ‌تر به بار می‌آورند. این فیلم با ساختار سینمایی خوب بیشتر از آنکه در جهت مقابله با شرارت باشد به بازنمایی جذاب و فریبنده آن تبدیل میشود.