توافق جامع ایران و روسیه ضرورتاً به معنی صف‌آرایی و تمایل به تقابل با امریکا نیست. بلکه هدف اصلی تر آن استفاده از ظرفیت های بسیار استفاده نشده در روابط از یک سو و تلاش برای تعریف مکانیسم های نظم دهنده در منطقه از سوی دیگر برای ایجاد نظم ثبات منافع و روابط پایدارتر است.
علیرضا نوری استاد دانشگاه شهید بهشتی در نوشتاری که اندیشکده والدای آن را منتشر کرد به بررسی رابطه جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه و تحلیل معاهده مشارکت جامع راهبردی که اخیرا میان دو کشور به روزرسانی شده پرداخت و نوشت:.
هرچند ایران تلاش کرد تا از طریق امضاء برجام و حل مسئله هسته ای روابط خود با غرب را بهبود ببخشد اما پاسخ این تلاش خروج امریکا از برجام راهبرد فشار حداکثری علیه ایران دوره اول ترامپ و فشار هوشمند علیه آن در دوره بایدن بود. این تجربه و احتمال بسیار زیاد تشدید فشارها بر ایران در دوره جدید ترامپ محرکه ای مهم برای سوق ایران به همکاری با روسیه است.
با توجه به تنش‌های جاری میان ایران و روسیه با امریکا همچنین تهدیدهای مستقیم و غیرمستقیم نظامی علیه تهران یا جنگ نیابتی علیه مسکو دو کشور بازدارندگی فعال را به عنوان یک اصل مهم در دستور دارند. این راهبرد اهمیت زیادی در دکترین دفاعی ایران و روسیه تقویت راهبرد بازدارندگی فعال.
طبعا همکاری بلندمدت اثرگذار میان ایران و روسیه با واکنش منفی امریکا مواجه خواهد شد و این کشور برای اخلال در این روابط تلاش خواهد نمود. چرا که واشنگتن در پی مهار و محدودسازی ایران و روسیه است و هر تعامل بلندمدت موثری میان دو کشور این پیام را دارد که سیاست فشار بر آنها موفق نبوده است.