تیک‌ها از اختلالات عملکرد مدارهای مغز به ویژه آنهایی که شامل عقدههای قاعدهای یا گانگلیونهای پایه (Basal ganglia) یک منطقه کلیدی برای هماهنگی حرکات نشات می‌گیرند. حساسیت یا عدم تعادل در آزادسازی انتقالدهندههای عصبی مانند دوپامین نیز نقش مهمی ایفا میکند. علاوه بر عوامل عصبی عناصر ژنتیکی و محیطی نیز در ظاهر شدن آنها نقش دارند.
مطالعات نشان داده‌اند که تیک‌ها اغلب با استرس اضطراب یا خستگی بدتر می‌شوند. این حالت‌ها باعث افزایش فعالیت در مدارهای مغزی مربوطه می‌شود و تیک‌ها را بیشتر میکند. برعکس دوره‌های آرامش و تمدد اعصاب باعث کاهش شدت آنها می‌شود. در برخی از بیماران درمان‌هایی مانند رفتار درمانی آرام‌سازی یا در موارد شدیدتر دارو میتواند به محدود کردن تأثیر تیک‌ها بر زندگی روزمره کمک کند.